Ik was altijd al een type,
die zijn geest beschreef.
Elke keer weer anders,
waarmee hij dat steeds deed.
Het leven dat ik leed,
dat beleefde ik in verhalen.
Ik geloofde in magie;
vooral in helden daden.
Ik wou er iets mee doen,
wilde gouden velden maken.
Maar met een Tunga's legioen,
bleef dat bij hun daden.
Ze vlogen door de lucht,
daar gingen vele zwaarden.
Ik liet hen in hun waarde
Iets nieuws dat begon.
Inplaats van normaal;
las ik ze andersom.
Ik pakte die inpitsu,
eens zien of ik het kon.
En langzamerhand
werd ik de mangaka.
Ik vocht niet meer met zwaarden,
maar deed de kamehameha.
Klaar met de studie,
door naar de polis.
Naar de fantast
voor manga overdosis.
Wat ik daar heb geleerd
dat is de vriendschap.
Misschien verdwenen er velen,
wat mijn hart nog steeds niet snapt.
Maar toch denk aan mijn vrienden
bij het zetten van een stap.
Refrein: (2x)
Dit is hoe ik kom vol met hocus pocus.
Respect van peep heb ik helemaal niet nodig.
Ik volg het rechte pad want dat is het meest belovend.
Ik richt me op de mensen die me steunden vanaf de stad.
Mijn grootste dank aan mijn ouders ze zitten mijn hart.
In het hart van een schrijver
Het lezen van die manga's
zo vermaakte ik de dagen.
Met drie euro vijftig
kon ik niet klagen.
Via bittorent kon ik
Naruto binnen halen.
Dat kon me zessentwintig euro
voor die animé's te sparen.
Ik bekeek ze met m'n maten
Ja, de dragonbal verhalen.
We leerden zo Japans,
terwijl we voor de pc zaten.
Maar de tijden vervlogen
en dat had gevolgen.
We hadden onze hoofden
over iets anders heen gebogen.
Schrijvende lijnen
met de ritmische rijmen.
Blijven in de tijden
de familie binnen drijven.
Het kan ons toch bevrijden;
niet in pijnen te lijden.
Maar problemen te beschrijven
en nog eens terug op te kijken.
En mijn verdwenen neven,
opeens weer boven dreven.
Moet je ons nu zien hoe we samen optreden.
Moederen, Vaderen?
Ik heb de angst in m'n aderen!
Met mijn eigen rijmschrijft,
laat de toekomst maar naderen.
Refrein (2x)
